Co wyszeptał nam deszcz

Książka sprawiła że przeniosłam się do innego świata. Nie potrafiłam się zatrzymać na ani jednym rozdziale choć na chwilę. Historia bardzo wzruszająca, ja płakałam pod koniec, i wciągająca. Temat ciężki ale uważam że dla młodzieży 15+ dobra książka opisująca emocje , uczucia i pokazanie walki o siebie i swoje marzenia. Ocena jak najbardziej 10 😭

Książka sprawiła że przeniosłam się do innego świata. Nie potrafiłam się zatrzymać na ani jednym rozdziale choć na chwilę. Historia bardzo wzruszająca, ja płakałam pod koniec, i wciągająca. Temat ciężki ale uważam że dla młodzieży 15+ dobra książka opisująca emocje , uczucia i pokazanie walki o siebie i swoje marzenia. Ocena jak najbardziej 10 😭

Przepiękna emocjonalna książka z ... zakończeniem.
Od połowy książki praktycznie już przepłakane :(

Przepiękna emocjonalna książka z ... zakończeniem.
Od połowy książki praktycznie już przepłakane :(

Książka świetna zakończyła się smutno ale była bardzo wciągająca i pokazane jak można było poradzić sobie z trudną sytuacją

Książka świetna zakończyła się smutno ale była bardzo wciągająca i pokazane jak można było poradzić sobie z trudną sytuacją

Książka mimo iż przewidywalna łamie serce. Czytelnicy mają jeszcze nadzieje, że Olivia wygra walkę z chorobą i przeżyje, autorka jednak nie miała skrupułów i zabiła Olivię

Książka mimo iż przewidywalna łamie serce. Czytelnicy mają jeszcze nadzieje, że Olivia wygra walkę z chorobą i przeżyje, autorka jednak nie miała skrupułów i zabiła Olivię

Książka bardzo wciągająca, przyjemnie się ją czyta. Napisana prostym językiem.

Książka bardzo wciągająca, przyjemnie się ją czyta. Napisana prostym językiem.

Zdecydowanie bardzo szybko się to czytało, co na pewno jest plusem. Czytałam ją głównie po to żeby odpocząć od „cięższych” książek, jednak pod koniec zaczęłam się powoli wciągać. Nie jest to typ książki który czytałabym na codzień ale od czasu do czasu mogę się skusić

Zdecydowanie bardzo szybko się to czytało, co na pewno jest plusem. Czytałam ją głównie po to żeby odpocząć od „cięższych” książek, jednak pod koniec zaczęłam się powoli wciągać. Nie jest to typ książki który czytałabym na codzień ale od czasu do czasu mogę się skusić

Książkę Joanny Balickiej czyta się zdecydowanie szybko i przyjemnie. Jest pisana prostym językiem z przewidywalną akcją i dość zidealizowanymi bohaterami. Nada się super dla młodych, jednak ze względu na swoją "prostotę" może zawieść osoby, które szukają czegoś więcej.

Książkę Joanny Balickiej czyta się zdecydowanie szybko i przyjemnie. Jest pisana prostym językiem z przewidywalną akcją i dość zidealizowanymi bohaterami. Nada się super dla młodych, jednak ze względu na swoją "prostotę" może zawieść osoby, które szukają czegoś więcej.

Naprawdę lubię Asię Balicką, liczyłam więc na dobrą i łapiącą za serce książkę, niestety się zawiodłam i jestem mocno rozczarowana.

Książka miała łapać za serce, miała być najsmutniejszą książką jaką przeczytam, miałam się po niej nie pozbierać. Niestety emocje które autorka próbuję na mnie wywołać są sztuczne. Ale od początku.

Obiecali sobie że będą przyjaciółmi do końca życia. Rain do początku nie miał łatwo, w domu w którym nikt go nie wspierał a może nawet nie kochał marzył tylko o tym by zostać raperem. W końcu trafia mu się okazja by to marzenie spełnić, w związku z czym wyjeżdża. Szybko okazało się że choć ma talent i może wiele osiągnąć to sława ma swoją cenę. A tempo jakie zostało mu narzucone by sławę tą osiągnąć wrzuca go w worek pod tytułem używki. Niestety młody chłopak nie jest w stanie tego kontrolować ani się od tego uwolnić i zatraca się bez reszty a używki prawie pozbawiają go życia i sławy którą budował ponieważ naćpany Rain zawala koncert na którzy czeka mnóstwo osób. Jego menager, jedyna osoba w jego życiu która go wspiera i której na nim zależy wysyła go więc na odwyk. Po powrocie z odwyku próbują odbudować wizerunek chłopaka i bierze udział w programie fundacji spełniającej marzenia osób z chorobami krytycznymi.

W tym samym czasie życie radosnej i ciekawej świata Olivii zmienia się o 180stopni. Dziewczyna jest ciężko chora i musi zrezygnować z realizacji własnych marzeń. Jednak postanawia się nie załamywać i kiedy lekarz proponuje jej wstąpienie do programu spełniającego marzenia osób ciężko chorych Olivia marzy jedynie aby spotkać w swoim życiu jeszcze raz chłopaka z którym niegdyś się przyjaźniła a który dzisiaj jest znanym raperem.

Kiedy Rain zgadza się spełnić marzenie chorej osoby nie ma pojęcia że spotka swoją dawną przyjaciółkę. Jednak szybko okazuje się że po chłopaku którego chciała spotkać Olivia nie ma już śladu. Jak zareaguje na to Olivia i jak Rain zareaguje na wieść że Oliwia jest chora. Tego wszystkiego dowiadujemy się w tej książce.

W teorii to wszystko wydaje się być świetną historią w praktyce moim zdaniem autorka nie była w stanie się zdecydować o czym chce pisać. Książka przepełniona jest życiowymi tragediami ale jest ich tyle że nie wiadomo na czym powinniśmy się skupić przez to mam wrażenie że wszystkie emocje jakie powinnam czuć podczas czytania autorka wymusza na mnie, ja ich nie czuję one są mi wciskane. Nie jestem w stanie mieć w sobie zrozumienia dla zachowania Raina. Dodatkowo w książce jest mnóstwo przekleństw a jednak książka jest przeznaczona dla młodych osób. Jest moim zdaniem sztuczna, arogancka, sztywna i nie warta czytania. Nie wyniosłam z niej nic i nie mogę jej polecic.

Naprawdę lubię Asię Balicką, liczyłam więc na dobrą i łapiącą za serce książkę, niestety się zawiodłam i jestem mocno rozczarowana.

Książka miała łapać za serce, miała być najsmutniejszą książką jaką przeczytam, miałam się po niej nie pozbierać. Niestety emocje które autorka próbuję na mnie wywołać są sztuczne. Ale od początku.

Obiecali sobie że będą przyjaciółmi do końca...

Do tej pory twórczość Joanny Balickiej była mi kompletnie obca. O istnieniu "Co wyszeptał nam deszcz" dowiedziałam się za pośrednictwem TikToka, natrafiając na jeden z fanowskich filmików z cytatem, który brzmiał na kompletnie wyrwany z kontekstu i co wyjątkowo zabawne, powstrzymał mnie przed przesunięciem palca w górę. Zainteresowana zaczęłam szukać informacji, tym samym dowiadując się, skąd wywodzi się ta książka i jak wielkim fenomenem się stała. Kuriozum, które stanowiło dla mnie swoistego rodzaju zagwozdkę. Jestem szczególnie sceptycznie nastawiona do wattpadowych dzieł przekładanych na papier, aczkolwiek wyznaję zasadę nieoceniania książki po kilku maleńkich fragmentach. Zatem gdy nadarzyła się okazja, wiedziona ciekawością oraz chęcią zrozumienia jej niezwykłości nabyłam jeden, kieszonkowy egzemplarz.
Zacznijmy jednak od początku. Rain i Olivia to bohaterowie, których życie nie oszczędzało. Spokojnie jesteśmy w stanie to oszacować niemal na samym początku książki, co daje nam możliwość przygotowania sporej ilości chusteczek. Dla wrażliwych serc będą one prawdopodobnie niezbędne. Osobiście walczyłam sama ze sobą do ostatnich stron, by się nie rozpłakać. Nie muszę chyba mówić, jak żałośnie poległam w tej bitwie, albowiem wszystkie zdarzenia oraz towarzyszące bohaterom emocje, były tak namacalne, jakbym była tuż obok. Brała czynny udział, a nie tylko śledziła wzrokiem ich zapis. Im dalej zagłębiamy się w historię Rain'a i Olivii, tym skala przeciwności losu, z którymi mniej lub bardziej sumiennie walczą nasi bohaterowie, przybiera na sile. Poznajemy obie perspektywy, co daje nam lepszy obraz na sytuację i kłębiące się wewnątrz nich rozterki. To, co trzeba oddać autorce to niebywała umiejętność przelewania rozpaczy na kartki papieru, a przy tym grania na emocjach czytelników. Kiedy pojawiała się nadzieja, zostawała ona bowiem okrutnie zdeptywana, przez kolejną dawkę bezlitosnej rzeczywistości.
I choć moje oczekiwania były nieco większe od tego, co faktycznie otrzymałam, nie mogę powiedzieć, że żałuję sięgnięcia po tę pozycję. Ku własnemu zaskoczeniu książka wciągnęła mnie na tyle, że pochłonęłam ją w dwa dni, a samo zakończenie odcisnęło bolesne piętno w sercu. Tym co wyłapałam w trakcie czytania, a do czego się teraz przyczepię to kilka nielogiczność w fabule. Podczas czytania uzyskałam odpowiedź na nurtujące mnie pytanie, dotyczące szerokiego zainteresowania tą książką. I nawet jeśli było to coś przwidywalnego, znanego, co powtarzało się niejednokrotnie w literaturze czy filmowych produkcjach, a nie wszystkie rzeczy zachwycały mnie z taką samą siłą. Historia Olivii i Rain'a może skłonić do refleksji i przypomnienia sobie, co jest najważniejsze w życiu. Dlatego kłamstwem byłoby powiedzieć, że "Co wyszeptał nam deszcz" Joanny Balickiej jest okropną opowieścią

Do tej pory twórczość Joanny Balickiej była mi kompletnie obca. O istnieniu "Co wyszeptał nam deszcz" dowiedziałam się za pośrednictwem TikToka, natrafiając na jeden z fanowskich filmików z cytatem, który brzmiał na kompletnie wyrwany z kontekstu i co wyjątkowo zabawne, powstrzymał mnie przed przesunięciem palca w górę. Zainteresowana zaczęłam szukać informacji, tym samym...

Książka jest o przyjaźni, miłości, walce i spełnianiu marzeń, a także o bólu, cierpieniu i pogodzeniu się ze stratą. Nie ukrywam, rozłożyła mnie ona na łopatki. Od początku wiedziałam jak się skończy, a mimo tego i tak podczas czytania płakałam jak bóbr. W sumie skłamałabym mówiąc, że płakałam tylko na zakończeniu, bo płakałam, bądź wzruszałam się przez dużą część książki.

Język używany w książce (głównie w dialogach Olivii i Raina) nie powalał, ale tłumaczyłam to sobie wiekiem głównych bohaterów. Pomimo tego, że język nie zawsze mi się podobał, to w jakiś sposób pasował do tych postaci.

Akcja dzieje się dość szybko, przez co w trakcie książki wątpiłam w szczerość uczuć i wyznań głównych bohaterów, ale z drugiej strony osadzona jest ona w takich okolicznościach, w których liczy się każdy dzień, a główni bohaterzy znają się od dziecka, więc może ma to sens. Choć i tak uważam, że trochę za szybko potoczyła się cała ich relacja po kilkuletniej przerwie.

Często odczuwałam sprzeczne emocje podczas czytania tej książki. Z jednej strony wyłapywałam elementy, które nie miały dla mnie sensu lub były źle napisane, a z drugiej strony książka wywoływała we mnie takie emocje, że przymykałam na nie oko i próbowałam je sobie usprawiedliwiać.

Żałuję, że w książce nie został bardziej rozwinięty wątek uzależnienia głównego bohatera, bo był on od początku przedstawiany jako istotny problem, a potem już Olivia weszła na pierwszy plan, a o uzależnieniu Raina było tylko co jakiś czas wspominane.

Książka nie jest idealna, nie jest dla mnie 10/10, ale będę ją polecała za emocje, które we mnie wywoływała. Myślę, że w deszczowy, zimny, jesienny dzień, idealnie poczytać o tym Co wyszeptał nam deszcz ☔️

Książka jest o przyjaźni, miłości, walce i spełnianiu marzeń, a także o bólu, cierpieniu i pogodzeniu się ze stratą. Nie ukrywam, rozłożyła mnie ona na łopatki. Od początku wiedziałam jak się skończy, a mimo tego i tak podczas czytania płakałam jak bóbr. W sumie skłamałabym mówiąc, że płakałam tylko na zakończeniu, bo płakałam, bądź wzruszałam się przez dużą część książki....